...Όμορφες Μέρες...

Λοιπόν,λοιπόν αν μου λεγε καποιος πριν τέσσερα χρονια που σε γνώρισα οτι τώρα θα έγραφα για σένα μπόρει και να γελούσα αφού κοκκίνιζα από απύθμενη ντροπή...Να το πάρω όμως από την αρχή,όχι ότι είναι και πολλά βέβαια.
Μπήκες μέσα απρόσμενα,δεν σε είχα ξαναδεί,μου άρεσες από την πρώτη στιγμή,όχι όταν σε είδα αλλα μόλις μου μίλησες μια σου λέξη κι εγώ,δεν ξερω σε είδα αλλιώς,με αποκάλεσες <<ζιζάνιο>>.Ε,από τότε καθ'ότι ησουν και στα ξένα σ έβλεπα στη χάση και στη φέξη και το μονο που έκανα ήταν να λέω βλακείες και να χαμογελάω για να σπάω τον πάγο..Ώσπου πριν τρεις μέρες στην εκδρόμα ξαφνικά ακούω <<Ρε,θα ρθει κι ο Π.;>>εεε,λοιπον σάστησα αρχισα τα κλασσικά χαμόγελα μέχρι τα αυτιά,και σε είδα, και πάλι το μονο που έκανα ήταν να σου χαμογελάω,ώσπου την ώρα που ήμουν εκεί πάνω και έλεγα τις ασναρτησίες μου σε είδα να με κοιτάς με προσοχή τόσο πολύ,να γέλας με τα <<αστεία>>μου,και να σηκώνεις τα χέρια χαρούμενος με αυτά που με άκουγες να λέω.Κι εγώ μόνο έσενα κοιτούσα...Πάντα πίστευα ότι σου άρεζα δεν ξέρω γιατι αλλά το πιστευω ακόμα κι έχω βγάλει και θεωρία για το γιατί δεν γίνεται κάτι,αλλά δεν είναι σίγουρα της παρούσης...Το μόνο που κάνω είναι να μετράω τις μέρες μέχρι το Σάββατο,θα σε ξαναδώ,γιατί επιτέλους θα μείνεις εδώ!!

Το μόνο που ξέρω είναι γιατι μ αρέσεις,είναι το γέλιο σου....