Λαυρέντη,για σένα σκίζω το καλσόν μου..

Πήγαμε κι εμείς σαν τα αρνιά στον Μαχαιρίτσα και στη συμπαθητική κυρία με το καρέ(μεταξύ μας 25ευρά το γαμήσανε ολίγον τι),δεν μπορώ να πω Θεοί!!!Ωστόσο θα αναφερθώ στο κοινό!
Αρχίσανε σε κάποια φάση οι ανθρώποι να κοροϊδεύουν τα ελαφροτράγουδα της εποχής. Κι έτσι ξεκινάει ο Λαυρέντης και λέει<<Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης>>αυτό μόνο. Και να βλέπετε τώρα ολόκληρο το Μύλο μέσα σε δευτερόλεπτα να χει σηκωθεί όρθιος και να χει πάρει στάση τσιφτετελιού...Και αναρωτιέται η δικιά σου η <<κουλτουριάρα>>,τόσο της μοδός έχει γίνει ο εντεχνισμός?Γιατί εγώ αυτό που είδα ήταν ένα κοινό που διψούσε για Μακρόπουλο και βρέθηκε (καταλάθως;) να καταναλώνει τραπέζια και εμάς να μας έχουν πεθάνει τα ποδαρίνια μας.
Και κατέληξα ευκόλως στο συμπέρασμα ότι έτσι είναι ο Έλληνας αγάπη μου,δεν του το βγάζεις από μέσα του το τσιφτετέλι ακόμα κι αν τον εβάλεις ν'ακουέι Νικολάκη Άσσιμο απ' το πρωί μέχρι το βράδυ...

Υ.Γ.Κάναμε βεβαίως βεβαίως,και τις κοινωνικές μας συναναστροφές ,δεν μπορώ να πω.Είδαμε παλιούς γνωστούς. Μη σχολιάσω τώρα ότι όλη η Θεσσαλονίκη είναι <<φίλοι>>κι όλοι παίρνονται αναμεταξύ τους...

Φιλιά Παντού!